Een leven in de kunst: Jon Cone

Jon Cone is een vernieuwer in printtechnologie, maar zijn eerste liefde is kunst en fotografie. We spreken met hem over hoe kunst en printen vandaag de dag nog steeds samen kunnen gaan.

"Vraag een willekeurige graficus naar zijn grafische bedrijf en je zult horen dat het een bedrijf is dat uit liefde wordt gerund", zegt Jon Cone.

"Als ze een echte collaboratieve prentmaker zijn, en er is iets dat een project echt nodig heeft, maar de kunstenaar kan het zich niet veroorloven, dan zal de prentmaker het laten gebeuren omdat het onderdeel is van hun liefde voor het medium. Het is niet alleen een bedrijf - ze zullen een afdruk er niet slecht uit laten zien omdat de kunstenaar hem niet kan finaliseren. De drukker zal hem finaliseren en die kosten betalen.

“Als gevolg daarvan denk ik dat de meeste grafische kunststudio's die met traditionele media werken – zeefdruk, diepdruk en dergelijke – het moeilijk vinden om door te gaan.”

In het geval van Jon heeft zijn werk aan toonaangevende printtechnologie, zoals het Piezography monochromatic print system , geholpen zijn meer artistieke inspanningen te subsidiëren. En wat voor inspanningen dat waren: door de jaren heen heeft Jon samengewerkt met kunstenaars als Stanley Boxer en Norman Bluhm, en fotografen als Richard Avedon en Gregory Colbert.

“Mijn liefde hiervoor begon op de universiteit, waar ik fotografie en grafische kunst studeerde,” zegt Jon. “Ik studeerde af in 1980, op het hoogtepunt van de kunsthausse, en ik wilde een meesterdrukker worden. Ik kreeg een baan in New York City op een geweldige plek in Soho, Lower Manhattan, destijds het centrum van de kunstwereld. We drukten voor topbedrijven – we deden de overloop van de Warhol Studio, Rauschenberg.”

Vroege zeefdruk die Jon op de universiteit maakte, waarbij hij 21 scheidingen en inkten gebruikte om de illusie van een foto te creëren. Credit: Jon Cone

Keuze van papier

Op 21-jarige leeftijd werd Jon aangemoedigd om zijn eigen studio te openen – Cone Editions in Port Chester, New York. Cone Editions werkte aanvankelijk met abstracte schilders en experimenteerde met verschillende materialen en traditionele printmethoden. Sindsdien is Cone Editions synoniem geworden met fine art inkjetprinten, met name fotografie. In de loop van de 40 jaar van Cone Edition heeft Jon een uniek inzicht gekregen in wat er nodig is voor hoogwaardig printen.

"Het is erg wenselijk om fine art mat papier te gebruiken, maar de meeste fotografen zijn gewend om op glanzend papier of semi-glans te printen," zegt Jon. "Het is moeilijk om een fotograaf zover te krijgen om fine art mat te proberen. Ze zeggen dat ze dof zijn, ze hebben niet de donkerheid van glanzend, maar met mijn Piezography-systeem kan dat echt," zegt Jon.

“Dan is het belangrijk om het juiste papier te kiezen. Echt helder papier kan een expressie creëren die heel levendig is op de foto. Papier dat minder helder is, dat natuurlijker is in zijn schijnbare helderheid, kan een expressie creëren die wat meer introspectief is, minder opzichtig, waarbij we wat langer naar die foto willen kijken. De toon van het papier wordt echt belangrijk – veel belangrijker dan de textuur of oppervlaktekwaliteiten.

"Ik denk dat mensen begin jaren 2000 meer gewend raakten aan papier, maar ik denk dat de opties tegenwoordig zo gevarieerd zijn dat de meeste fotografen gewoon niet weten wat ze moeten proberen. Inkjetpapier is ook duur geworden, maar ik denk dat papier echt belangrijk is en als een fotograaf het zich kan veroorloven, zou hij veel verschillende opties moeten proberen om te ontdekken welke expressie het oplevert en wat hij mooi vindt."

Een andere belangrijke ontwikkeling sinds het begin van de jaren 2000 is de methode van beeldvastlegging. Speciale filmcamera's zijn nu verouderd en digitale en mobiele telefoongebaseerde beelden worden nu gebruikt.

“Vroeger hadden we film en het gelatinezilverproces. Met zilver worden beelden heel snel donker en heel snel wit, omdat zilver nu eenmaal zo werkt. Maar deze nieuwe sensoren in digitale camera's en mobiele telefoons zijn heel lineair: ze leggen de helderste en donkerste beelden veel gemakkelijker vast dan zilver, en ze leggen kleuren beter vast. Ze lijken meer op ons menselijk oog en ze kunnen meer zien,” zegt Jon. Een 13-kleuren zeefdruk van Wolf Kahn's Red Hill, gedrukt van 13 individuele zeefdrukken geproduceerd met behulp van een computer. Credit: Jon Cone

“Fotografie is veranderd: afbeeldingsbestanden die kunnen worden afgedrukt, gaan veel verder dan wat de meeste inkjetprinters aankunnen. Wanneer een Epson-printer bijvoorbeeld bij de schaduwen komt, wordt het heel snel donker. Maar Piezography gaat zo langzaam naar zwart dat er details in de schaduwen in de afbeeldingsbestanden zitten die fotografen pas zien als ze afdrukken.”

Strenge taakmeesters

Als Piezography de grootste technologische prestatie van Jon is, zijn zijn meest trotse artistieke prestaties de projecten die hij heeft afgedrukt. Maar hoewel elke drukker een lastige klant kent, kunnen de samenwerkingen in de wereld van de beeldende kunst nog veel zwaarder worden belast.

"Ik was erg trots om met Richard Avedon te werken, wat kort voor zijn dood gebeurde. Ten eerste bleek het werken met hem een uitdaging. Het project moest archief zijn en het was essentieel dat we het kleurengamma haalden," zegt Jon.

“Ik heb ook de samenwerking met Richard zelf overwonnen, wat erg moeilijk was. Er waren dagen dat ik met proefdrukken kwam die hij echt ondraaglijk vond; veel mensen zouden hebben gezegd 'Ik kan niet met hem werken.' Maar hij was gewoon een mens. Hij had zijn goede en zijn slechte dagen, maar ik kon dat proces met hem doorlopen en hem echt blij maken met de laatste set afdrukken. Ik heb nooit iets persoonlijks opgevat als hij iets niet leuk vond waar ik misschien veel tijd in had gestoken. Maar het was een moeilijk project voor mij om af te ronden, dus daar was ik erg trots op.”

Een ander belangrijk moment was de samenwerking met Gregory Colbert om afbeeldingen te produceren voor zijn Ashes and Snow Nomadic Museum (zie afbeelding hieronder). Gregory Colbert-prints werden geproduceerd met Piezography met behulp van een 110” Roland-printer die was aangepast om een 12-inktprinter te worden. Credit: Jon Cone

"Ik verhuisde voor drie jaar terug naar New York om dat project te doen, waarbij prints van 2,4 bij 4,2 meter nodig waren en een hele studio vol kunstenaars en zeer getalenteerde mensen die eraan werkten", zegt Jon.

“Ik had een onbeperkt budget om technologie te veranderen en te maken. Wat ik daar produceerde, als prentkunstenaar, was de ultieme klus. We mochten niet publiceren wat we voor dat project hadden gedaan, maar die prenten werden door meer mensen in de wereld gezien dan welke andere tentoonstelling dan ook – 13 miljoen mensen over de hele wereld kregen deze prenten te zien. Dat is wat belangrijk is: je wilt dat je werk gezien wordt en dat was echt geweldig.”

Op weg naar de toekomst

Ondanks al het succes van Jon, gelooft hij dat de toekomst van kunst en drukwerk, en dan met name kunst die met inkjet wordt afgedrukt, wellicht achterhaald is.

“Mij is verteld dat de Amerikaanse middenklasse in de jaren 80 ongeveer $ 5.000 per jaar aan kunst uitgaf. Ik geloof niet dat ze nu nog $ 500 uitgeven,” zegt Jon.

"Ik denk dat inkjetprinten nu een vintage medium is, hoewel we nog maar aan het begin staan van de status als vintage medium. Als je kijkt naar de financiële jaarverslagen van Epson en je kijkt naar beeldende kunst en fotografie, dan zijn de inktverkopen niet meer wat ze waren, waarschijnlijk vanwege sociale media.

“Ik geloof echt dat de manier waarop kunst nu de huizen van mensen binnenkomt, waarschijnlijk via een heel groot scherm aan de muur zal zijn. Iemand zal kunstwerken leasen en ze zullen downloadbaar zijn. Op een gegeven moment zal een van de drie OEM's [original equipment manufacturers] stoppen met het maken van kunstprinters, omdat de markt voor kantoorprinten of boekdrukken veel groter is dan kunst en foto's. Op die manier zie ik het als een medium met de potentie om een vintage medium te worden. Ik denk dat ik in een tijdperk heb geleefd.”

Voor Jon persoonlijk ziet het volgende tijdperk er vol potentieel en creatieve mogelijkheden uit.

"Wat betreft mijn eigen artistieke expressie, ik ging naar de universiteit en ik studeerde onder Arnold Gassan. Hij zei dat hij onze foto's alleen ondersteboven wilde zien, omdat we niets interessants met hem zouden kunnen communiceren totdat we 60 jaar oud waren.

“Hier ben ik. Ik ben 67 en ik ga absoluut tijd vinden voor mijn eigen expressie. Het is de juiste tijd in het leven. Het is een interessante leeftijd; je voelt je overal comfortabel bij. Daarom is mijn balans om vooruit te kunnen gaan en meer werk te maken, mijn eigen werk. Hoewel ik natuurlijk nog steeds vooral geïnteresseerd ben in samenwerking met anderen.”